ถ้าผมจะขออุปโลกตัวเองว่าเป็น “แฟนพันธุ์แท้” ร้าน “อิชิรัน ราเม็ง” บ้างคงไม่ว่ากัน
เพราะไปตระเวนกินมา 20 กว่าสาขาแล้วครับ ทั้งสาขาแรกของร้านที่ฟุกุโอกะ จำได้ว่านั่งรถเมล์ไปกิน บรรยากาศในร้านคลาสสิคมาก แต่ร้านสาขาแรกที่ไปทานคือชิบูย่า ซึ่งอยู่ชั้นใต้ดินและแคบมาก ต้องยืนต่อแถวตรงบันไดซึ่งมีคนต่อคิวอยู่แล้วเยอะมาก พีคสุดคือ “ฝนตก” จ้า ยืนประมาณ ชั่วโมงกว่า แต่ถามว่ารอไหวไหม … สบายมาก
และสาขาล่าสุดที่ไปกินคือ “ฮ่องกง” ราคาสูงกว่าที่ญี่ปุ่นเล็กน้อย
“อิชิรัน ราเม็ง” ร้านบะหมี่ชื่อดังของญี่ปุ่น เป็นร้านที่ผมชอบและลงตัวทุกอย่าง ทั้งการทานอาหารแบบคนเดียวใน “คอก” (หลายคนเรียกแบบนั้น) ห้ามลอกข้อสอบกันนะจ๊ะ อิอิ
เมื่อถึงคิวจะได้รับกระดาษให้เราทำการเลือกวัตถุดิบและรสชาติให้กับตนเอง (อันนี้โดนมาก ส่วนตัวเป็นคนชอบทานอะไรที่ “หนักเครื่อง”) ตลอดจนการให้กรอกข้อมูลวัตถุดิบลงในกระดาษ คล้ายๆ กับการทำข้อสอบ
คนไทยจึงตั้งฉายาให้ร้านนี้ว่า “ราเม็งข้อสอบ”
ผมก็ได้แต่รอว่าเมื่อไรจะมีเปิดสาขาในเมืองไทย ที่เห็นมีร้านราเม็ง คล้ายๆ กันนั้น ไม่ใช่นะครับ “ของเลียนแบบ” เอ๊ยย เรียกว่าได้แรงบันดาลใจมาจากราเม็งข้อสอบ จะดีกว่า อิอิ
น่าอิจฉาฝรั่งมังค่าที่ไม่นิยมทานอาหารตะวันออกเท่าไร แต่โชคดีที่ล่าสุด อิชิรัน ราเม็ง โกอินเตอร์ไปเปิดสาขาที่อเมริกา แล้วจ้า
เป็นสาขาแรกในอเมริกา อยู่ในย่านบรูคลิน นิวยอร์ค ซะด้วย
ประเด็นที่อยากจะเล่าคือ “การสื่อสารข้ามวัฒนธรรมเรื่องการรับประทานอาหาร” ที่ยังคงเอกลักษณ์ของอิชิรันราเม็ง เอาไว้ได้อย่างไม่เปลี่ยนแปลง
ที่แปลกตาไปหน่อยก็เห็นจะเป็นพนักงานเสิร์ฟ ที่เป็นฝรั่งทั้งผิวขาวและผิวสี
แต่ที่ไม่เปลี่ยน คือรสชาติของราเม็งน้ำซุปทงคัตสึที่ขึ้นชื่อลือชาเรียกได้ว่าเป็นตำนานของญี่ปุ่นมาเกือบ 60 ปี และมีพริกสีแดงโปะอยู่ …
รวมไปถึงการมอบประสบการณ์ใหม่ให้กับชาวอเมริกัน คือการกินอาหารในคอกส่วนตัว โดยที่ไม่ต้องมีปฏิสัมพันธ์กับพนักงานในร้านเลย นอกเสียจากเห็นมือที่ยื่นมาเสิร์ฟชามราเม็งให้ เท่านั้น
ตรงกับจริตใครหลายคน ไม่เว้นแม้แต่ชาวตะวันตก
ในส่วนของราคาก็แตกต่างกันบ้างตามประสาร้านอาหารนอกบ้าน อย่างที่ญี่ปุ่น อิชิรันราเม็งแบบพื้นฐานไม่เพิ่มท๊อปปิ้ง ราคาชามละประมาณ 790 เยน (250 บาท) แต่ที่อเมริกาขายชามละ 18.90 เหรียญ (ประมาณ 700 บาท) ซึ่งทางร้านให้เหตุผลว่า วัตถุดิบบางส่วนต้องนำเข้าจากญี่ปุ่น อีกทั้งค่าเช่าที่และค่าวัตถุดิบในอเมริกาแพงกว่าที่ญี่ปุ่นหรือฮ่องกงถึงสองเท่า และยังนำเชฟจากญี่ปุ่นมาประจำที่อเมริกาด้วย
วันนี้ของอิชิรัน มาไกลมาก … โกอินเตอร์ของจริง คิดแล้วก็หิว เมษานี้ไปญี่ปุ่น จะจัดทุกวันเลย คอยดู๊!!
งั้นเที่ยงนี้ขออนุญาติไปต้มราเม็ง ก่อนนะ พอดีซื้อแบบกล่องกึ่งสำเร็จรูปติดมาเมืองไทย … แบบนี้จะเรียกว่า “แฟนพันธุ์แท้ อิชิรัน ราเม็ง” ได้หรือยัง
