ประทับใจในความเป็นญี่ปุ่นอย่างนึงนะครับ
“ทุกคนมีความเคารพในตนเอง” และ “ไม่ลืมที่จะเคารพและให้เกียรติผู้อื่นเสมอ”
ยกตัวอย่างสถานีรถไฟเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ฟุกุชิมะ
ไม่มีนายสถานี ไม่มีช่องจำหน่ายตั๋ว รอบๆ ข้างเปิดโล่ง มีเพียงป้อมเก่าในอดีตที่ทิ้งไว้ ชานชาลาไม้ขนาด 2 ม้านั่งยาว หันหน้าเข้าหาราง พร้อมกับ “ตู้ขายตั๋วอัตโนมัติ” บริเวณทางขึ้นสถานี
ใครจะขึ้นรถไฟก็ไปกดปุ่มเลือกซื้อตั๋ว หยอดตังค์ รับตั๋วมาแล้วถือไว้
ใครมีบัตรก็ไม่ลืมทาบก่อนเข้าชานชาลา ไม่ต้องมีไม้กั้นมาคอยเช็คว่า “ซื้อตั๋วหรือยัง”
จากนั้นก็มานั่งรอรถไฟ
รถไฟมาเกือบตรงเวลาเป๊ะ!! ตามที่ระบุ
คนจะขึ้น จะชิดซ้ายหรือขวา รอให้คนจะลงออกมาจากรถไฟให้หมดก่อน ไม่ต้องเบียดชนไหล่ คล้ายจะมองหน้าหาเรื่อง
คนขับรถไฟ คือคนเดียวกับที่รอรับตั๋วบริเวณทางออก รับตั๋วเสร็จ มองให้แน่ใจว่าคนจะขึ้น เข้ามาในขบวนหมดหรือยัง จากนั้นให้สัญญาณมือ แล้วเป่านกหวีด
ปรี๊ดดดด!!! ปิดประตู
ใครมาช้ากว่านี้เพียง 1 วินาที สบตาอ้อนวอนเพียงใดก็ไม่อาจเปิดประตูให้ได้
“เวลาของเธอหมดแล้ว” – รอขบวนถัดไปนะจ๊ะ
ใช้คนเพียงไม่กี่คน ใช้เทคโนโลยีทุ่นแรง มอบจิตวิญญาณของความซื่อสัตย์ซื่อตรง ตั้งใจทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุด เคารพให้เกียรติซึ่งกันและกัน
ผู้โดยสารรู้บทบาท พนักงานรู้หน้าที่
เรื่องนี้ เรียนรู้ได้จาก “รถไฟญี่ปุ่น”
